پنجمین دلهره:سقوط بدون چتر!

13 تیر 89 مرخصی من تموم شد و رفتم سرکار. کجا؟ بخش زنان بیمارستان مهدیه! یعنی پیش نینی های همسنت. بعد از یک هفته، روز 20 تیر داشتم آماده می شدم برم خونه که یهو لیز خوردم و از ده تا پله خوردم زمین. یه جوری که خودم فکر کردم بر اثر ضربه مغزی می میرم. وقتی دوستم(خاله فاطمه) دستم رو گرفت تا بشینم فکر کردم نکنه تورو (خدای نکرده) از دست داده باشم. به فاطمه گفتم که من نینی توی راه دارم و بعدش رفتیم پیش دکتر درخشان رزیدنت ارشد. دکتردرخشان هم رفت و دکترصالح رو از سر نهار بلند کرد.از شانس ما هنوز ایشون نرفته بود خونه! (دکتر صالح استاد پریناتولوژی هستن). رفتیم سونوگرافی کردیم دقیق! خداروشکر که سالم بودی عزیز دلم.

حالا وسط سونوگرافی من دارم از دلشوره اینکه سالمی یا نه میمیرم، دکتردرخشان گفت میدونی بچه ات پسره؟ بعد از استاد پرسید راست میگم؟ اینا ... . هستن؟ استادمون گفت نه عزیزم اینا ... هستن و بچه دختره!

وای نمیدونستم ناراحت باشم یا خوشحال!ناراحت از اینکه زمین خوردم یا خوشحال از اینکه دختری!

خلاصه اینکه خطری تا اونموقع نبود ولی  گفتن باید 24 ساعت تو بیمارستان تحت نظر باشی یه وقت خونریزی داخلی یا   شبیه اون نکنی بمیری! ولی من اومدم خونه! گرچه انقدر ترسیده بودم که وصیت کردم!!! من جوونم. نمی خوام بمیرم!

‍‍‍‍‌<<<<شما به هیچ وجه این کارو نکنین! خونه ما تا بیمارستان پیاده سه دقیقه است و در منزل یک عدد همسر پزشک بالای سرم بود. با اینحال شب دوباره رفتم بیمارستان>>>>. گفتن زنده می مونی امید خدا!

توی بیمارستان هم تا آخر هفته استعلاجی نوشتن که در منزل بمونم نکنه از دست برم!

 هر دو پام از زانو به پایین ورم کرد و کبود شد که جای کبودیش تا یکسال موند!!. عضلات دستم هم درد گرفت. دایی علی گفت دفعه قبل افتادی تو جوب، این دفعه از ده تا پله افتادی. دفعه بعد لابد از پشت بوم می افتی!

خداروشکر که بخیر گذشت. چون من چندروز بعد با چشمای خودم دیدم خانمی پنج ماهه از 6تا پله افتاده بود و بچه اش رو از دست داد.

خدارو شکر که تورو برامون نگه داشت!